Νομίζεις πως έκλεισες το χθες σε κάποιο κουτάκι της καρδιάς και το ξέχασες…νομίζεις πως έκλεισες τους λογαριασμούς σου με το παρελθόν…. πως γιάτρεψες πληγές… πως άφησες το χθες ν’ αναπαύεται…
Κοιτάς μπροστά… κάνεις ονειρα… ελπίζεις… γελάς… κοιτάς ψηλά…. ανασαίνεις στιγμές ζωής…
Κι έρχεται μια στιγμή που μια εικόνα… ένα τραγούδι… μια ημερομηνία, σε γυρίζει στο χθες… να… σαν μια κλωστή με δυο άκρες που ενώνονται…
Και νοιώθεις να σταματάει η ανάσα σου… νοιώθεις τους κτύπους της καρδιάς να γίνονται πιο γρήγοροι… το αίμα να ρέει πιο δυνατά… κι η φλέβα στο λαιμό σου να πάλλεται πιο έντονα…
Το κουτάκι με τις μνήμες ανοίγει και το χθες σε τυλίγει σαν αόρατο δίχτυ…
Θα ήταν λάθος ν’ αντισταθείς… όσο κι αν το πεθάνεις μέσα σου, αυτό θα υπάρχει και θάρχεται ξανά και ξανά να σου θυμίζει στιγμές…
Κάποτε εκείνες οι στιγμές ήταν όλη σου η ζωή… σήμερα απλά τις κοιτάς σαν ξένος παρατηρητής… Ίσως να νοιώσεις μια νοσταλγία… ίσως ένα τσίμπημα στο μέρος της καρδιάς… ίσως να κυλήσει ένα δάκρυ… ίσως ένα χαμόγελο… ίσως μια γκριμάτσα πόνου…
Δεν έχει σημασία πως θα εκφραστεί το παρελθόν κάποιες στιγμές..
Σημασία έχει πως το παρελθόν, έφυγε… σημασία έχει πως είναι κομμάτι της ζωής σου… σημασία όμως έχει πως εσύ κοιτάς μπροστά… και προχωράς…
πηγή attikanea.blogspot.gr